Σάββατο 23 Ιουλίου…
Και ενώ όλοι παρακολουθούσαμε τις εκδηλώσεις μνήμης για τα θύματα της τραγωδίας στο Μάτι, ακούσαμε τον ήχο από τα πρώτα πυροσβεστικά αεροπλάνα. Περιπολία λόγω κινδύνου πυρκαγιάς; Φωτιά…και πού; Ήταν οι απορίες που ζωγραφίστηκαν αμέσως στα πρόσωπα των χωριανών. Κανείς ,βέβαια, δεν μπορούσε να φανταστεί την εξέλιξη…
Η πυρκαγιά, που ξεκίνησε από την περιοχή Ρογκάδα στο Σταυρό, πήρε γρήγορα ανεξέλεγκτες διαστάσεις, καθώς το κοκτέιλ των υψηλών θερμοκρασιών και των ισχυρών ανέμων έκανε τη φωτιά ανεξέλεγκτη. Στο πέρασμά της έκαψε ανελέητα τεράστιες εκτάσεις πευκόφυτου δάσους. Κατηφόρισε με αλματώδη ταχύτητα στα Βατερά και «κατάπιε» τις περιουσίες των ανθρώπων: σπίτια, επιχειρήσεις, ελαιώνες…
Οι προσπάθειες των πυροσβεστών υπεράνθρωπες. Υπεράνθρωπες, όμως, ήταν και οι προσπάθειες των απλών ανθρώπων , που άφησαν τις δουλειές τους και ρίχτηκαν αυτοβούλως στη μάχη με τις φλόγες. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, με όποιο τρόπο μπορούσε ο καθένας, συσπείρωσαν τις δυνάμεις τους κατά του πύρινου θηρίου. Οι συγχωριανοί μας έδειξαν τι θα πει εθελοντισμός, αλληλεγγύη και ανιδιοτέλεια. Μέλημά τους ήταν να σώσουν τις περιουσίες του «Άλλου», του γείτονα, του συγχωριανού, αλλά και να βοηθήσουν όλα τα αδέσποτα ζωάκια που είχαν τραυματιστεί, αλλά και τα δεσποζόμενα ,που είχαν χάσει το αφεντικό τους. Άφησαν πίσω την καθημερινότητά τους και αψηφώντας τον κίνδυνο και την κούραση πρόσφεραν βοήθεια στον πυροσβέστη, στο δασοκομάντο, στον ένστολο είτε συνδράμοντας στο έργο της κατάσβεσης είτε στηρίζοντας όλους αυτούς τους ανθρώπους, που επί επτά μέρες, δεν ήξεραν τί θα πει σπίτι και ξεκούραση, προσφέροντάς τους τρόφιμα, νερό και ό,τι άλλο χρειάζονταν.
Η κινητοποίηση ήταν πραγματικά πρωτοφανής. Επιχειρήσεις, συνεταιρισμοί, ιδρύματα, άνθρωποι από όλο το νησί έσπευσαν να προσφέρουν υλικά αγαθά και να συνδράμουν ανιδιοτελώς σ’ αυτόν τον αγώνα, αποδεικνύοντας πως η φλόγα της αγάπης για τον πλησίον μας εξακολουθεί να είναι αναμμένη. Στο Δημοτικό Στάδιο του Πολιχνίτου στήθηκε μία επιχείρηση συντονισμού από το Δήμο Δυτικής Λέσβου, στην οποία, όμως, συμμετείχαν εθελοντικά συμπολίτες μας για να ενισχύσουν το έργο του Δήμου. Σε 24ωρη βάση πολλοί συγχωριανοί μας έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους , ανατρέποντας το αρνητικό κλίμα των τελευταίων χρόνων και δείχνοντας έναν διαφορετικό τρόπο λειτουργίας στους ανθρώπους. Μέσω της εθελοντικής τους προσφοράς έδειξαν τη βαθιά κοινωνική τους συνείδηση και την υπευθυνότητά τους ως πολίτες. Οι έννοιες της αλληλεγγύης και της συνεργασίας απέκτησαν σάρκα και οστά και επέτρεψαν στην κοινωνική συνύπαρξη να λάβει το πιο ουσιαστικό και αληθινό της νόημα, Οι πολίτες σ’ αυτές τις επτά ημέρες αγωνίας ξεπέρασαν τον εαυτό τους και άρχισαν να στρέφονται από το «εγώ» στο «εμείς» , καθώς λειτούργησε μέσα τους η ανθρωπιά και η συμπαράσταση. Μέσα από τις φλόγες και τη στάχτη ξεπρόβαλε μία σπίθα ελπίδας για σύμπνοια, αλληλεγγύη και για μια πιο ανθρώπινη κοινωνία.
Και εδώ, βέβαια, μπορεί ο καθένας μας να αντιληφθεί και να απαντήσει αβίαστα ότι εθελοντής δε γεννιέται κάποιος αλλά γίνεται, όταν εκπαιδευτεί κατάλληλα, όταν αποκτήσει την παιδεία και ενστερνιστεί τις πανανθρώπινες αξίες, αλλά πάνω απ όλα να πιστέψει στην αλλαγή αυτού του κόσμου, ώστε να δείξει τον άλλο δρόμο, εκείνο το δρόμο που οδηγεί σε μια κοινωνία πιο ανθρώπινη, οικοδομημένη από στέρεες και γνήσιες ανθρώπινες σχέσεις. Κι εμείς οι μεγαλύτεροι έχουμε χρέος να «παίξουμε» το ρόλο του καθοδηγητή της νέας γενιάς και να δώσουμε το σωστό παράδειγμα, αναδεικνύοντας την αξία του να είσαι εθελοντής, του να είσαι Άνθρωπος. Οφείλουμε, λοιπόν, να σταθούμε όρθιοι και να δώσουμε μάχη για έναν καλύτερο και ανώτερο τρόπο ζωής, σε πείσμα της περιρρέουσας ατμόσφαιρας.
Και σ αυτό το σημείο, αξίζει να θυμηθούμε τα λόγια του σοφού μας Χείλωνα: «Στην πέτρα δοκιμάζεται το χρυσάφι αλλά στο χρυσάφι δοκιμάζεται ο άνθρωπος». Χωρίς τον ιστό των ανθρώπινων αξιών, ο άνθρωπος δεν μπορεί να ανέβει πιο ψηλά και να γίνει πιο ανθρώπινος. Και ο εθελοντισμός αποτελεί το βάθρο για την ηθική εξύψωση του ανθρώπου!!!
Τούλα Βγεννά
